"In most of my music, theater pieces and films, I try to express a sense of timelessness; of time as a recurring cycle... I work in between the cracks, where the voice starts dancing, where the body starts singing, where theater becomes cinema."
Prizivajući duhove američkih doseljenika u zapušteno, oronulo postrojenje na Ostrvu Elis, Meredith Monk uspeva da nas podseti na neka minula vremena i oda počast ljudima koji su napustili svoja ognjišta u potrazi za boljim životom. Njene paperjaste vokalne kompozicije, koje izvodi uz nekolicinu pevača, eterična su pratnja opojne fotografije (Jerry Pantzer) čija namrgođena lepota proganja dugo nakon gledanja. U skoro statičnim, vrhunski osmišljenim kadrovima kao da se ogledaju kratkometražni filmovi Maye Deren, posmatrani okom Lecha Majewskog. Crno-beli odjeci prošlosti otkrivaju medicinska ispitivanja i ponižavajuće uslove u kojima su imigranti živeli, čekajući da im bude odobren ili odbijen ostanak u zemlji. Rekonstruišući njihovu nemu patnju, rediteljka se služi i savremenim plesom, odnosno grupom igrača koji doprinose stvaranju atmosfere izgubljenosti na tuđem tlu. Vodič sa grupom turista i usamljeni čuvar koji obilaze puste hodnike i ostale, podjednako puste, prostorije pripadaju (obojenoj) sadašnjosti, a ona povremeno prožima turobne slike s kraja XIX i početka XX veka. Iako je samo prolazna faza u životu multidisciplinarne umetnice, Ellis Island se može smatrati eksperimentalno monumentalnim ostvarenjem, što njegovu autorku čini arheologom-stilistom koji precizno dokumentuje svoje otkriće.
No comments:
Post a Comment